Ik ben Geertje ‘Peer’ Brinkmann. Op jonge leeftijd ben ik slachtoffer van seksueel geweld. Ik ben verkracht, aangerand en misbruikt. Zowel door vreemden als door mensen die ik kende en vertrouwde. De eerste verkrachting was het begin van een leven lang mezelf ontkennen, verachten en verafschuwen.
Na het misbruik meer dan 30 jaar te hebben verzwegen, ben ik in 2016 begonnen met het verwerken van deze ervaringen. Dat heeft mij geïnspireerd tot het maken van de dansvoorstelling Rouw Vlees. Door middel van dans en woord geef ik uiting aan en laat ik de kijker binnen in mijn diepste emoties, onzekerheden, pijn en herstel.
Rouwen
Ik moest door de pijn heen, de rauwe realiteit ervaren. Vanuit daar ontstond het rouwen. Maar ook het accepteren en zodanig transformeren, dat ik in harmonie met het verleden kan leven.
Met de dansvoorstelling wil ik de complexe problematiek van seksueel misbruik inzichtelijk maken. Dit doe ik door de kijker te tonen wat seksueel misbruik inhoudt, hoe het beleefd wordt en wat de langdurige impact op een leven kan zijn.
Ik ben geen slachtoffer meer, geen rauw vlees meer. Ik ben door een rouwproces gegaan en nu ben ik er klaar voor mijn verhaal te delen. Een verhaal waar anderen zich in kunnen herkennen en dat er wellicht voor zorgt dat zij hun ervaringen en gevoelens durven delen met anderen. Ook wil ik hen op deze manier graag steunen en kracht geven. Het aangaan van een intensief therapietraject heeft mijn leven positief veranderd, waardoor ik me nu vrijer voel en lichter kan leven. Ik wens met de dansvoorstelling andere slachtoffers te steunen en inspireren met de belemmerende gevoelens en emotionele pijn te kunnen afrekenen.
Realiteit
Helaas komt seksueel misbruik nog steeds dagelijks en overal voor. Door mijn verhaal te dansen, nodig ik iedereen uit te kijken naar waar we geneigd zijn voor weg te kijken, omdat het te pijnlijk is om te zien. Mogelijk is dit een confronterende vorm.
Misbruik wordt vooral door kinderen vaak niet onthuld. Die proberen het zelf op te lossen, maken zichzelf wijs dat het niet zo erg is of dat het hun eigen schuld was. Dit is de mogelijke kiem voor een negatief zelfbeeld of posttraumatische stressstoornis (PTSS) waardoor het risico op een nieuwe verkrachting en/of meer misbruik toe neemt: een vicieuze cirkel.
Rouw Vlees duidt de complexe gevoelens die samengaan met heftige gebeurtenissen als deze. Het gevoel van verraad, angst, verdriet, schaamte en onveiligheid. Het is een zoektocht van lichaam en geest om met deze trauma’s om te gaan. De emoties die hierbij vrijkomen en vaak verborgen worden gehouden, meestal met destructieve gevolgen, zoeken uiteindelijk altijd een weg naar buiten.
Educatief
Rouw Vlees, mijn persoonlijke verhaal, staat aan de basis om in te zetten als educatief programma in het middelbaar en specialistisch onderwijs. Om jongeren en hulpverleners op een creatieve en educatieve manier te laten kennismaken met het onderwerp ‘misbruik’. Rouw Vlees faciliteert de dialoog door een interactief lesprogramma dat gekoppeld is aan de voorstelling. Zo helpt de dansvoorstelling om te begrijpen wat voor pijn slachtoffers ervaren, wat ze doorstaan en hoe hier mee om te gaan. Voor zowel slachtoffers als mensen die contact hebben met slachtoffers van seksueel misbruik.
Rouw Vlees – de film?
Om verwarring te voorkomen: er is een crowdfunding geweest om de film Rouw Vlees te realiseren, een film over seksueel misbruik. Deze film is niet verschenen. Dat vraagt om uitleg.
In de periode van januari t/m juni 2017 ontwikkelde ik het idee voor de educatieve dansvoorstelling Rouw Vlees. Ik ben van dit plan afgeweken, toen ik de kans kreeg om er een film van te maken, in samenwerking met twee filmmakers. Helaas is die samenwerking mislukt.
Een project dat alles in zich had om een mooie samenwerking te worden, is helaas uitgedraaid op een zeer vervelende ervaring. Juist op het gebied van vertrouwen, wat een noodzaak is bij verfilming van zo’n precair onderwerp, zijn de filmmakers en ik er niet in geslaagd tot overeenstemming te komen. Omdat afspraken daarover niet mogelijk bleken, is de verdere ontwikkeling gestaakt.
De filmmakers hebben vervolgens buiten mijn medeweten, een eigen film gemaakt. Die film heeft geen verband met mijn persoonlijke verhaal.